अर्थज्ञान

ज्ञान म्हणजे आत्मतत्त्वाचा बोध होणे होय.

ज्ञानाचे श्रेष्ठत्व व मनाचे कर्तृत्व कोणत्याही वस्तूपेक्षाही अधिक असते.

ज्ञानाशिवाय मनुष्य आंधळा आहे, कलेशिवाय जीवन नीरस आहे.

ज्यांना पराजित व्हायची भीती असते, त्यांचा पराभव निश्चित असतो.

ज्या प्रदेशात वृक्षांचा अभाव आहे, तेथे एरंडाला वृक्षाचा भाव चढतो.

त्यागाशिवाय समता नाही, समतेशिवाय शांती नाही आणि शांतीवाचून प्रगती नाही.

दान हा हाताचा अलंकार आहे तर सत्य हे कंठाचे भूषण आहे.

दारित्र्याची गंगोत्री पैशाच्या अभावात नसून ती माणसाच्या विचारात आहे.

दारिद्र्य हे आळसाचे पारितोषिक आहे.

देव, देश आणि मानव यांची सेवा करताना जो सर्वस्व देतो तो कृतार्थ होतो.

धैर्याच्या नौकेत बसून प्रयत्नांची वल्ही मारली असता यशाचा किनारा दिसतो.

ध्येयाचा नंदादीप तेवत ठेवा, म्हणजे कर्तृत्वाचा प्रकाश पडेल.

न बोलता पराक्रम करुन दाखविणे हेच सत्पुरुषाचे व्रत होय.

नास्तिक बरा पण दांभिक वाईट. पहिला प्रामाणिक असतो तर दुसरा प्रामाणिकपणाचे ढोंग आणतो.

निष्ठेने जे आपली कार्ये करतात, ते ईश्वराच्या विकासत्वाला अनुसरुन उन्नती पावतात.

परिस्थिती सुधारत नसते, तर परिस्थितीत बदल घडवून आणल्याने आपण सुधारत असतो.

परिस्थितीचे पिंजरे तोडून टाकल्याशिवाय मानवाची मुक्ती होत नाही.

प्रयत्नहीन इच्छा म्हणजे पंखहीन पाखरु होय.

प्रार्थनेमुळे देव बदलत नाही, तर प्रार्थना करणारी व्यक्ती बदलत असते.

बाहेर शोधाशोध करुन माणसाला मोठे होता येत नाहीत. मोठे होण्याची जागा आतच असते.